Piknik Mutantları

Rahatla. Bu senin cinnetin değil.

Çoğunluk bunu başarabiliyor. Ego, kendini fark edemeyen insanının yerine zevkle yaşayabilir. Ara ara, onun suni cinnetler geçirmesine izin verir. Sonra onu yeniden, gücünü en iyi gösterebildiği yere, toplumun içine iter. Biz de burada, bu zararın içindeyiz. Yapabildiğimizin en yıkımsızına çabalarsak, en az hasarla burada bulunmaya devam edebiliriz. Şanslıysak da, piknik için sakin bir yerlere gideriz. Bu sessiz savaş için elimizde pek bir şey yok, sana somut silahlar vaat edemem. Üstüne basit başlıklar atılmasına aldırış etme. Onların bu savaştan haberdar olmasına gerek yok. Onlar seni değil, kendilerini ciddiye almıyor. Bu yüzden öyle hissediyorsun. Bunu kendi düşüşün sanıyorsun. Sırtına yüklediğin suçluluk duygusu sana ait değil. Nabzın yükseliyor, çünkü onlar bunu hayatı boyunca besledi. Birkaç kere hissettiğin bu kriz, birikmiş gücün baş döndürmesiydi. Bunun devamlılığını farkındalığına dahil et. Hatırlaman gerek. İnsanlar kendilerini küçük kutulara yerleştirdi. Parmaklıkları ve kilitli kapıları olmayan kutuların içinde, sırf aralarında kaldın diye o hapisteyim hissi sana da vurup duruyor. Ne hapis gerçek, ne de bu cinnet. Onlar henüz anlamadı. Bu kadar anlarken, anlayışsızlığa yenilme.